សេចក្តីផ្តើម
នៅលើភពផែនដីដ៏ស្រស់បម្រង មានមនុស្សសត្វរស់នៅជាច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ពួកគេនិយាយភាសាផ្សេងៗពីគ្នាទៅតាមជាតិសាសនិងប្រទេសនីមួយៗ មិនតែប៉ុណ្ណោះក្រុមមនុស្សទាំងនោះមានជំនឿសាសនាផ្សេងៗគ្នាផងដែរ មនុស្សខ្លះនៅប្រទេសខ្លះ កាន់សាសនាព្រះពុទ្ធ ខ្លះកាន់សាសនាឥស្លាម ខ្លាះកាន់សាសនាពីរ ឬច្រើនជាងនេះ ឯខ្លះទៀតកាន់ ព្រហ្មញ្ញសាសនា រីឯប្រទេសកម្ពុជាវិញ អ្នកខ្លះកាន់សាសនាព្រះពុទ្ធ ខ្លះកាន់សាសនាព្រះពុទ្ធផង និងព្រហ្មញ្ញសាសនាផង អ្នកខ្លះមានជំនឿទៅលើតិរច្ឆានសាសនា (ជំនឿលើខ្មោចព្រាយ អារក្ខ អ្នកតា)។
ព្រហ្មញ្ញសាសនា មានន័យថា ជាសាសនារបស់ព្រះព្រហ្ម ឬសាសនាតមកអំពីព្រះព្រហ្ម។ ពួកព្រាហ្មណ៍ដែលប្រកាន់ខ្លួនថាជាបុត្រព្រះព្រហ្ម កាន់កាប់ប្រតិបត្តិសាសនានេះ ទើបគេហៅថា សាសនាព្រាហ្មណ៍។ គម្ពីរគោលនៃសាសនានេះគឺ គម្ពីរត្រៃវេទ។ ព្រហ្មញ្ញសាសនា ជាសាសនាដែលបន្តវេនពីលទ្ធិវេទនិយម ជាសាសនាកេរ្តិ៍កាលពីបុរាណយូរអង្វែងលើសសាសនានានាទាំងអស់ក្នុងសកលលោកយើងនេះ ហើយសាសនានេះគឺចាប់កំណើតកើតឡើងក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។ ព្រម្មញ្ញសាសនាអប់រំនុស្សឲ្យជឿ តែមិនឲ្យគិត ឲ្យស្ដាប់តែមិនឲ្យសួរ អ្វីដែលសរសេរទុកក្នុង គម្ពីរ ចាត់ទុកថាជាពាក្យរបស់ព្រះ ហើយត្រឹមត្រូវទាំងអស់ ពួកព្រាហ្មណ៍អប់រំមនុស្ស ឲ្យជឿ ទៅលើព្រះអាទិទេព ហើយបង្គាប់ឲ្យមនុស្ស ពឹងផ្អែក លើព្រះអទិទេពទាំងស្រុង។
អ្នកកាន់សាសនានេះគេជឿថាព្រះជាអ្នកកំណត់ ព្រហ្មលិខិត ព្រេងវាសនា និងកម្មផល របស់មនុស្សលោក ដូច្នេះ ការជឿដោយខ្វះការគិត ការពិចារណានេះហើយ ទើបធ្វើអោយមនុស្សមួយចំនួនក្នុងសង្គមខ្មែរដេកសង្ឃឹមតែព្រេងវាសនា ជឿទៅលើកការសុបិន្ត ជឿងទៅលើហោរា ថាខ្លួននិងក្លាយជាអ្នកមាន អ្នកធំ សម្បូរទ្រព្យធន ដោយបោះបង់ការខិតខំតស៊ូ បោះបង់ការសិក្សារបស់ខ្លួន ហើយធ្លាក់ខ្លួនក្ររហាមអស់មួយជាវិត។ ក្នុងន័យនេះមិនមែនមានន័យថា អោយប្រជនខ្មែរបោះបង់ជំនឿនោះទេ តែការជឿទៅលើអ្វីមួយគួរគប្បីពិចារណាអោយបានល្អិតល្អន់ ជៀសវាងការជឿយ៉ាងងងុបងងុលពុលឈ្លគវង្វេងដែលជាហេតុនាំអ្នកអោយដើរផ្លូវខុស។ តើអ្វីទៅជា ព្រហ្មញ្ញសាសនា? ខាងក្រោមនេះ ខ្ញុំបាទ/នាងខ្ញុំ និងលើកយកព្រាហ្មញ្ញសាសនានៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដោយដកស្រង់ពីឯកសារផ្សេងៗដែលមានប្រភពច្បាស់លាស់មកពិពណ៍នា ជាការចូលរួមចែករំលែកចំណេះដឹងខ្លះ។
១-ពន្យល់ពាក្យ (វចនានុក្រម សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជូន-ណាត)
ព្រាហ្មណ៍ (សំ.បា) នាមសព្ទៈ មនុស្សដែលកំណត់តាមលទ្ធិបុរាណពីព្រេងនាយ ថាមានពូជដើមកំណើតពីព្រះ ឱស្ឋ ។ ព្រហ្ម (ម.ព.ពាហុជៈទៀតផត) ពួកព្រាហ្មណ៍ ជាតិព្រាហ្មណ៍ ពូជព្រាហ្មណ៍ បើស្ត្រីជា ព្រាហ្មណី។ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា កំណត់យកពួកបារគូបុរោហិតហៅថា ព្រាហ្មណ៍ (ម.ព.បារគូ និង បុរោហិតផង)។ ខាងលទ្ធិពុទ្ធសាសនា ហៅព្រះអរហន្តថា ព្រាហ្មណ៍ សំដៅសេចក្តីថា អ្នកបន្សាត់បាប ឬកំចាត់កិលេសអស់ហើយ ព្រោះព្រះអរហត្តលោកកម្ចាត់កិលេសជ្រះស្រឡះអស់ដោយអរហន្តមគ្គហើយ ហៅថា ខីណាសវ ព្រាហ្មណ៍ ក៏បាន។ ព្រាហ្មណពន្ធុ (ព្រហ្មៈណៈព័ន-ធុ) ពូជព្រាហ្មណ៍ ឬដែលមានពូជជាព្រាហ្មណ៍។ ព្រាហ្មណ៍ព្រឹទ្ធ គឺព្រាហ្មណ៍ចាស់ គេច្រើននិយាយថា ព្រាហ្មណ៍ព្រឹទ្ធបណ្ឌិតកវី។ ព្រាហ្មណមហាសាល (ព្រាហ្មៈណៈមៈហា-) ព្រាហ្មណ៍ដែលមានទ្រព្យទុកនៅស្ងៀមច្រើនដល់ ៨០ កោដិ។ល។
២-ការហូរចូលព្រហ្មញ្ញសាសនាមកក្នុងប្រទេសកម្ពុជា (មានឯកសារពីរនិយាយស្រដៀងគ្នា)៖
២-១-សៀវភៅ សិល្បៈនៃការរស់នៅ របស់ BBU-SR ទំព័រ ២៦-២៧
ព្រហ្មញ្ញសាសនា ទំនងជាបានផ្សាយចូលមកស្រុកខ្មែរមុនការផ្សាយចូលនៃព្រះពុទ្ធសាសនា តាមរយៈពួកឈ្មួញឥណ្ឌា ដែលធ្វើដំណើរតាមសំពៅ មកទាក់ទងលក់ដូរជាមួយខ្មែរយើង។ តាមពិតពួកត្រកូលព្រាហ្មណ៍មានទួនាទីជាអ្នកកាន់ អ្នកថែរក្សា អ្នកផ្សព្វផ្សាយអោយ ព្រហ្មញ្ញសាសនា ដូច្នេះពួកគេសុទ្ធតែបានរៀនសូត្រមានចំណេះយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញទាក់ទងទៅនិងលទ្ធិសាសនាព្រាហ្មណ៍នេះ។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកព្រាហ្មណ៍ទាំងនោះបានរៀបការជាមួយស្ត្រីខ្មែរផងហើយក៏មានខ្លះក៏បានព្រះរាជាតែងតាំងជាមន្ត្រីធំ ក្នុងការគ្រប់គ្រងរដ្ឋនោះថែមទៀតផង ដូច្នេះឥទ្ធិពលនៃសាសនាព្រាហ្មណ៍រឹតតែបានជ្រាបចូលយ៉ាងជ្រៅទៅលើសណ្តានចិត្តកូនខ្មែរ។ ម្យ៉ាងទៀតបើផ្អែកលើប្រវត្តិសាស្ត្រប្រទេសខ្មែរនោះ យើងឃើញថាប្រទេសខ្មែរ គ្រប់គ្រងដោយព្រះនាង លីវយី ហើយមានស្តេចឥណ្ឌាព្រះនាម ហ៊ុនទៀន បានលើកទ័ពមកច្បាំងដណ្តើមយកទឹកដីខ្មែរ។ ក្រោយពេលទទួលបានជោគជ័យលើព្រះនាងលីវយី ព្រះបាទ ហ៊ុនទៀន ទ្រង់បានរៀបអភិសេកជាមួយព្រះនាង លីវយី និងបានប្រកាសតែងតាំងព្រះអង្គជាស្តេច ហើយក៏រៀបចំការគ្រប់គ្រងរដ្ឋថ្មីនេះទៅតាមទស្សនៈរបស់ពួកឥណ្ឌាថែមទៀត។ ម្លោះហើយលទ្ធិសាសនាព្រាហ្មណ៍ក៏ត្រូវបានរីកសុះសាយឡើងជាលំដាប់ តាំងពីពេលនោះមក។
២-២-ហ្គូហ្គោលសឺច (Google Search) លើគេហទំព័រ https://km.wikipedia.org/
ព្រហ្មញ្ញសាសនា បានហូរចូលមកក្នុងប្រទេសខ្មែរ តាំងតែពីសតវត្សទី១នៃគ្រិស្តសករាជមកម៉្លេះ តាមរយៈជនជាតិឥណ្ឌា ដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយជនជាតិខ្មែរយើងមុនគេ។ តាមប្រវត្តិសាស្ត្រជនជាតិឥណ្ឌាបានចូលមកធ្វើឥណ្ឌាកម្មមុនដំបូងគេ នៅកោះជ្វា ហើយក្រោយមកទៀតក៏ឈានចូលមកដល់ប្រទេសខ្មែរ ដែលកាលនោះមានឈ្មោះថា "គោកធ្លក" ដឹកនាំដោយក្សត្រី "លីវយី"។ ការចូលមកនៃជនជាតិឥណ្ឌាទាំងនោះ ដឹកនាំដោយ "ព្រះបាទ ហ៊ុនទៀន" បានធ្វើចំបាំងឈ្នះម្ចាស់ស្រុក ហើយបានតាំងខ្លួនជាស្តេចព្រមលើកក្សត្រី "លីវយី" ជាអគ្គមហេសី។ ព្រះបាទ "ហ៊ុនទៀន" បានចាប់ផ្តើមរៀបចំសង្គមខ្មែរ តាមបែបឥណ្ឌា ហើយសាសនាព្រាហ្មណ៍ក៏បានចូលមកក្នុង សង្គមខ្មែរតាំងពីពេលនោះមក។ សូមកត់ចំណាំថា ពាក្យថា ”លីវយី“ ក្តី ពាក្យថា ”ហ៊ុនទៀន“ក្តី មិនមែនជាពាក្យខ្មែរទេ ។ ពាក្យទាំងនេះអាចមានប្រភពមកពីភាសាចិន។ គ្មានឯកសារច្បាស់លាស់ណាមួយអះអាងថាមេដឹកនាំខ្មែរដើមនោះឈ្មោះអ្វីពិតប្រាកដទេ។ ឈ្មោះទាំងនោះមានតែនៅក្នុងរឿងព្រេងដំណាលតៗគ្នាប៉ុណ្ណោះ។
៣-សាសនាព្រាហ្មណ៍ បានបែងចែកជា៣សម័យកាលធំៗគឺ៖
៣-១-សម័យវេទនិយម (មានកំណើតពីឆ្នាំ១៥០០មុនគ្រិះសករាជ - ៥៥០ឆ្នាំមុន គ.ស)
វេទនិយមគឺជាលិទ្ធិបុរាណ នៅប្រទេសឥណ្ឌា ដែលបាននិយមអោយបានតំលៃ គម្ពីរវេទ។ វេទមកពីធាតុវិទ(ចេះ)មានន័យថាដឹង។ គឡេទុកគម្ពីរមានតំលៃបំផុតហើយគេរៀនតៗគ្នាដោយ មុខបាថ គឺទន្ទេញផ្ទាល់ពីគ្រូ។
៣-២-សម័យព្រាហ្មណ៏និយម (ចាប់ពីឆ្នាំ៥៥០មុនគ.ស - រហូតដល់ស.វទី១០នៃគ.ស)
ព្រាហ្មណ៍និយម គឺជាលិទ្ធិដែលបន្តពីវេទនិយម។ ពួកព្រាហ្មណ៍បាន កែច្នៃទៅទស្សនៈ ទ្រឹស្ដីកាន់តែល្អស្របតាមសម័យ និងតាមចំណង់ចំនូលចិត្តបណ្ដារជន ហើយបានរៀបចំចងក្រង ទស្សនៈទ្រឹស្ដី ទាំងនោះអោយតាមក្បួនខ្នាត ត្រឹមត្រូវទៀតផង ដើម្បីប្រគួតប្រជែង និងពុទ្ធនិយម ។ ពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកក្សត្រីយ៍ក្ដី មនុស្សទូទៅក្ដីត្រូវធ្វើអំពើជាមួយមនុស្ស សត្វ និងរុក្ខជាតិ លើកលែងតែការសំលាប់សត្វបូរជាយញ្ញ។ ត្រូវចៀសវាងអំពើអបាយមុខ មាន សេពសុរាជាដើម។ ប្ដីប្រពន្ធត្រូវស្រលាញ់ស្មោះត្រង់នឹងគ្នា។ អំពីលោក គេនិយមចែកលោកជា៣ប្រភេទគឺ ទេវលោក មនុស្សលោក និងបាតាល រឺឋាននរក។ លោកនីមួយៗចែកជាទ្វីប។ ទ្វីបនីមួយៗនៃមនុស្សលោកខណ្ឌពីគ្នា ដោយទឹកសមុត្រ។ទ្វីបកណ្ដាលគេអោយឈ្មោះថា ជម្ពូទ្វីប ដែលមានឥណ្ឌានៅទីនោះដែរ។ នៅចំកណ្ដាលជម្ពូទ្វីបមានភ្នំមួយហៅថា ភ្នំព្រះសុមេរុ។
៣-៣-សម័យហិណ្ឌូនិយម (ចាប់ពីស.វទី១០នៃគ.ស រហូតមក)
ហិណ្ឌូនិយម គឺជាលិទ្ធិដែលបន្តពីព្រាហ្មណ៍និយម។ គឺជាលទ្ធិសំយោគរវាងវេទនិយម និងព្រាហ្មណ៍និយម។ *អំពីលោក ពួកហិណ្ឌូយល់ស្របតាមវេទនិយម និងព្រាហ្មណ៍និយម។ លោកពុំមានអ្វីការពិតទៀងទាត់ ពីព្រោះជាមាយាទជាសភាវៈក្លែងក្លាយ។ អំពីអទិទេពនិងទេវៈ ព្រហ្ម័នជាអទិទេពធំ ជាតថភាពចុងក្រោយបង្អស់ដែលមិនប្រែលប្រួលមិនវិនាស។ ទេវៈសំខាន់ៗមាន សេវៈ វិស្ណុ ព្រហ្ម សូរ្យៈ គណេស។ ហិណ្ឌូអោយតំលៃលើភក្ដីគឺ ការគោរពទេវៈមានរូបរាងខ្លាំងជាងសម័យមុនរហូតដល់រៀបចំតុបតែ ធ្វើអោយទេវៈមានឈ្មោះ មានប្រពន្ធកូន -ល-។
៤-ការបែងចែកវណ្ណៈ
ពួកព្រាហ្មណ៍ បានបែងចែកមនុស្សក្នុងវណ្ណៈបួនផ្សេងៗពីគ្នាដូចជា វណ្ណៈព្រាហ្មណ៍ វណ្ណៈក្សត្យ វណ្ណៈវៃស្យ និង វណ្ណៈសូទ្រ។
៤-១-វណ្ណៈព្រាហ្មណ៍
វណ្ណៈព្រាហ្មណ៍ជាវណ្ណៈខ្ពស់បំផុតកើតពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះព្រហ្មជាអ្នកថែរក្សានិងនាំពាក្យរបស់អាទិទេព។ ព្រាហ្មណ៍ស្លៀកពាក់ស មានសិទ្ធិរៀនសូត្រគម្ពីរវេទគ្រប់បែបយ៉ាង។
៤-២-វណ្ណៈក្សត្រ
វណ្ណៈក្សត្រកើតពីព្រះហស្តរបស់ព្រះព្រហ្ម ជាអ្នកគ្រប់គ្រងប្រទេស ជាអ្នកចម្បាំងព្រមទាំងរៀនយុទ្ធវិធីនានាផង។ វណ្ណៈក្សត្រស្លៀកពាក់ក្រហម ជានិមិត្តរូបនៃសេចក្ដីក្លាហាន។
៤-៣-វណ្ណៈវៃស្យ
វណ្ណៈវៃស្យ ឬ វេស្សៈ ជាវណ្ណកណ្ដាល កើតពីភ្លៅរបស់ព្រះព្រហ្ម ដែលមានចំនួនភាគច្រើនក្នុងសង្គមជាប្រជាពលរដ្ឋទូទៅ មានសិល្បករ សិប្បករ កសិករ ពួកឈ្មួញ ជាដើម។ វណ្ណៈវៃស្យៈស្លៀកពាក់ពណ៌លឿង។
៤-៤-វណ្ណៈសូទ្រ
វណ្ណៈសូទ្រ ជាវណ្ណៈទាបបំផុតក្នុងសង្គម កើតពីបាតជើងរបស់ព្រះព្រហ្ម ជាខ្ញុំបម្រើគេ ជាទាសករ ស្លៀកពាក់ពណ៌ខ្មៅ។
បើយោងតាមឯកសារមួយដែលបង្ហោះតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺនិត (https://km.wikipedia.org /wiki/ទំព័រដើម) បានសរសេរថា ពួកព្រាហ្មណ៍បានចាត់ទុកមនុស្សមួយក្រុម ជាវណ្ណៈចុងក្រោយគឺ ”មនុស្សក្រៅវណ្ណៈ“។ ទោះបីនៅក្នុងគម្ពីរ មនុ សស្ត្រៈ (Manu Shastra) ពួកព្រាហ្មណ៍អួតអាងថាមនុស្សទេពឈ្មោះ មនុ (Manu) ផ្តល់កំណើតឲ្យដល់មនុស្សទាំង ៤ វណ្ណៈដូចបានរៀបរាប់ខាងលើហើយនោះក៏ដោយ ក៏យើងសង្កេតឃើញមានមនុស្សមួយក្រុមទៀតដែលមិនត្រូវបានចាត់ចូលក្នុងវណ្ណៈណាមួយខាងលើនេះសោះ។ ពួកមនុស្សទាំងនោះគឺជាជននៅក្រៅវណ្ណៈ ហើយត្រូវបានជនជាតិឥណ្ឌាដាក់ឈ្មោះផ្សេងៗឲ្យពួកគេ ឧទាហរណ៍ វណ្ណៈទី ៥ ហារិជន (harijan) ដាលីត (dalit) មនុស្សមិនអាចឲ្យគេប៉ះពាល់បាន (the untouchables) ។ ពួកមនុស្សក្រៅវណ្ណៈទាំងនោះត្រូវបានមនុស្សនៅក្នុងវណ្ណៈទាំង ៤ ខាងលើ មើលងាយ ជិះជាន់ ធ្វើបាប កេងប្រវ័ញ្ច និង រើសអើងនៅគ្រប់ទីកន្លែង ។ ឧទាហរណ៍ៈ មនុស្សក្រៅវណ្ណៈមិនអាចដងទឹកពីអណ្តូងក្នុងភូមិបានទេ ពួកគេត្រូវរង់ចាំសុំឲ្យមនុស្សវណ្ណៈព្រហ្មណ៍ ឬវណ្ណៈផ្សេងទៀតដងទឹកចាក់ក្នុងក្អមឲ្យ ។ មនុស្សវណ្ណៈផ្សេងយល់ថា បើមនុស្សក្រៅវណ្ណៈដងទឹកពីអណ្តូងដោយខ្លួនគេ នោះទឹកក្នុងអណ្តូងនឹងត្រូវធ្វើឲ្យក្លាយជាមិនបរិសុទ្ធ ឬប្រឡាក់ប្រឡូស ។ ប្រសិនបើមនុស្សក្រៅវណ្ណៈដើរឬជិះកង់មកដល់មុខផ្ទះមនុស្សក្នុងវណ្ណៈព្រាហ្មណ៍ ពួកមនុស្សក្រៅវណ្ណៈត្រូវចុះពីកង់រួចដោះស្បែកជើងកាន់ យួរដើរ ឬ បណ្តើរកង់ឲ្យឆ្លងផុតពីមុខផ្ទះនោះសិនសឹមចាប់ពាក់ស្បែកជើង ឬជិះកង់បន្តទៀត ។ នៅឯតៀមកាហ្វេ មនុស្សក្រៅវណ្ណៈត្រូវបានអ្នកលក់ចាក់តែឬកាហ្វេក្នុងពែងធ្វើពីកែវ ពួកគេមិនអាចផឹកតែឬកាហ្វេពីពែងធ្វើពីប្រាក់ឬដែកថែបទេ។ ពួកគេត្រូវតែដោះស្បែកជើងទុកនៅក្រៅហាងកាហ្វេនោះមុននឹងចូលក្នុងហាង។ ពួកគេត្រូវតែលាងពែងតែឬពែងកាហ្វេនោះដោយខ្លួនឯង។ ដោយសារពួកគេគ្មានដីធ្លីសម្រាប់ដាំដំណាំ គ្មានចំណេះវិជ្ជា និង គ្មានការជួយឧបត្ថម្ភពីរដ្ឋាភិបាល មនុស្សក្រៅវណ្ណៈរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតដោយយកសាកសពមនុស្សឬសត្វទៅដុតចោល ឬបោះចោលនៅឆ្ងាយពីទីប្រជុំជន។ ពួកគេស៊ីឈ្នួលកើបលាមកមនុស្សរួចទូលយកទៅចោលនៅក្រៅភូមិ ដើម្បីដូរយកដុំបាយសេសសល់ពីមនុស្សនៃវណ្ណៈទាំង ៤ ខាងលើ។ នេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍មួយចំនួនតូចដែលមនុស្សក្រៅវណ្ណៈទាំងនោះបាននិងកំពុងរងការមើលងាយ ជិះជាន់ ធ្វើបាប ទោះបីពួកគេប្តូរសាសនាចេញពីសាសនាហិណ្ឌូ (Hinduism) ទៅជាសាសនាគ្រិស្ត (Christianity) សាសនាឥស្លាម (Islam) សាសនាស៊ិខ (Sikh) រួចហើយក៏ដោយ។ បណ្ឌិត អាំបិដការ (Dr. B. R. Ambedkar) គឺជាជនជាតិឥណ្ឌាដ៏ល្បីមួយរូបដែលបានដឹកនាំតាក់តែងរដ្ឋធម្មនុញ្ញនៃសាធារណៈរដ្ឋឥណ្ឌានៅពេលដែលចក្រភពអង់គ្លេសបានប្រគល់ឯករាជ្យដល់ឥណ្ឌានៅឆ្នាំ ១៩៤៧។ បណ្ឌិត អាំបិដការ គឺជាមនុស្សម្នាក់កើតឡើងនៅក្នុងគ្រួសារនៃមនុស្សក្រៅវណ្ណៈ។ លោកគឺជាអ្នកដឹកនាំមនុស្សក្រៅវណ្ណៈជិតកន្លះលាននាក់ឲ្យប្តូរចេញពីសាសនាព្រាហ្មណ៍ទៅកាន់ពុទ្ធសាសនាវិញ ព្រោះលោកបានសិក្សាល្អិតល្អន់អំពីទ្រឹស្តីនិងការអនុវត្តន៍សេចក្តីជំនឿរបស់សាសនាទាំងអស់ និងបានរកឃើញថា មានតែពុទ្ធសាសនាប៉ុណ្ណោះដែលគ្មានការរើសអើងឬប្រកាន់វណ្ណៈ។ សព្វថ្ងៃមនុស្សក្រៅវណ្ណៈចាត់ទុករូបលោកដូចជាឪពុកឬជាគ្រូដ៏ធំដែលបានជួយទាមទារសិទ្ធិសេរីភាពឲ្យពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សនៅក្នុងវណ្ណៈទាំង ៤ ខាងលើនៅតែបន្តរំលោភច្បាប់រដ្ឋធម្មនុញ្ញឥណ្ឌា ហើយបន្តគាបសង្កត់ ជិះជាន់ កេងប្រវ័ញ ធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ មនុស្សក្រៅវណ្ណៈនៅគ្រប់ទីកន្លែង ។
៥-ទេវក្នុងលិទ្ធិព្រាហ្មណ៍
៥-១-ព្រះព្រហ្ម
ព្រះព្រហ្ម ពួកអ្នកកាន់សាសនាព្រាហ្មណ៍ តែងតែគោរពរាប់អានបូជាពួកទេវតាដែលមានបណ្ដារស័ក្ដិច្រើនអង្គគឺ៖ ព្រះព្រហ្ម ព្រះវិស្ណុ ព្រះសិវៈ ព្រះឥន្ទ្រ ព្រះអាទិត្យ ព្រះចន្ទ ព្រះអគ្នី (ព្រះអគ្គី) ព្រះវរុណ ព្រះវាយុ ព្រះកុវេរៈ ព្រះយម ព្រះស្កន្ទ ព្រះកាម ព្រះគណេស និងទេវៈជាច្រើនទៀត។ ក្នុងចំណោមទេវៈទាំងអស់នោះ មានតែបីអង្គប៉ុណ្ណោះដែលធំជាងគេគឺ៖ ព្រះព្រហ្ម ព្រះវិស្ណុ និង ព្រះសិវៈ។
ព្រះព្រហ្ម ជាអាទិទេពធំមួយក្នុងចំណោមអាទិទេពធំៗទាំងបីក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា។ ព្រះព្រហ្ម មានមហេសីឈ្មោះ សរស្វតី មានបុត្របីអង្គគឺ៖ ព្រះទក្ស ព្រះភឫគុ និងព្រះនាងសុន្ធយា។
លក្ខណៈរបស់ព្រះព្រហ្មមានដូចជា៖
-ព្រះកាយសម្បុរក្រហម
-ទ្រង់ព្រះពស្ត្រស
-មានព្រះភក្ត្រ ៤ ព្រះហស្ត ៤
-ព្រះហស្តកាន់ផ្កាឈូក
-គង់លើហង្សជាពាហនៈ
ទ្រង់មានញាណពិសេស អាចជ្រាបហេតុក្នុងកាលទាំងបី មានអានុភាពសក្ដិសិទ្ធិ អាចបំពេញចិត្តនៃអ្នកប្រព្រឹត្តតាមឱ្យសម្រេចប្រយោជន៍តាមតម្រូវការ។ ព្រះព្រហ្ម ជាបិតារបស់លោក ព្រោះគម្ពីរព្រាហ្មណ៍បុរាណសម្ដែងថា៖ «មុនដែលនឹងកើតលោក ព្រះព្រហ្មជប់ឱ្យកើតពងមួយសិន ហៅថាពងព្រហ្ម រួចហើយទ្រង់បែងភាគឱ្យកើតជាមនុស្ស២នាក់គឺ ប្រុស១ ស្រី១ ដែលប្រុសហៅថា បុមៈ ស្រីហៅថា វិរជ្ជា គូស្វាមីភរិយាទាំងនេះបានរួមរស់ប្រវេណីជាមួយគ្នា កើតជាពូជធារពាសពេញសកលលោក»។ ហេតុនោះបានជាពួកព្រាហ្មណ៍ប្រកាន់ពួកខ្លួនថាជាវង្សខ្ពស់បំផុត ព្រោះជាវង្សរបស់ព្រះព្រហ្ម។
៥-២-ព្រះវិស្ណុ
ព្រះវិស្ណុ ជាអ្នករក្សាលោក ជួយស្រោចស្រង់ពិភពលោកឱ្យផុតពីភ័យន្តរាយ ទើបមាននាមថា ហវិ (ករុណា) នារាយណ៍ (ជាដែនកើតនៃនរជន)។ នៅពេលផែនដីជួបគ្រោះថ្នាក់ម្តងៗ ព្រះអង្គតែងតែបែងភាគជាអវតារផ្សេងៗ ចុះមកសង្គ្រោះផែនដីជានិច្ច។ ព្រះវិស្ណុ ជាអាទិទេពធំមួយក្នុងចំណោមអាទិទេពធំៗទាំងបីក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា។ ព្រះវិស្ណុ ឬព្រះនរាយណ៍ មានមហេសីពីរអង្គគឺ៖ លក្ស្មី (ទេវីតំណាងទ្រព្យសម្បត្តិ) និង ស្រី (ទេវីតំណាងសោភ័ណភាព) ហើយព្រះវិស្ណុមានបុត្រមួយអង្គគឺព្រះកាម។
ព្រះវិស្ណុ មានលក្ខណៈដូចជា៖
-រូបឆោមសម្បុរខ្មៅ
-ព្រះហស្តប្រក្រតីតែពីរ តែអាចបែងភាគចេញទៅជា ៤ ឬ ៨ ក៏បាន
-ព្រះឱរាមានលាយលក្ខណ៍ឆ្នូតៗ ហៅថាស្រីវ័ត្ស
-ទ្រង់អាភរណៈទិព្វពណ៌លឿង
-ទ្រង់ស័ង្ខឈ្មោះបញ្ចជន្យជាអាវុធ
-ចក្រឈ្មោះសុទស្សនៈ
-គទាឈ្មោះកោមាទតី
-ធនូសាង្ក្រ ព្រះសែងខាន់ឈ្មោះនន្ទកៈ
-កាន់ផ្កាឈូកជាគ្រឿងសម្គាល់
-មានគ្រុឌរាជបក្សីជាពាហនៈ
-មានវិមាននៅស្ថានវៃកុណ្ឋ
-មានអវតារ ១០។
៥-៣-ព្រះសិវៈ
ព្រះសិវៈ ជាអាទិទេពធំមួយក្នុងចំណោមអាទិទេពធំៗទាំងបីក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា។ សិវៈ មានន័យថា ករុណា ក្សេមចាកទុក្ខភ័យ។ ព្រះសិវៈ ឬព្រះឥសូរ កើតឡើងអំពីលោហិតដែលស្រក់ចាកចិញ្ចើមព្រះព្រហ្ម មានមហេសី៩អង្គគឺ៖ នាងទុគា ឧមា គោរី កាលី ទេវី កុមារី ចន្ទី បវ៌តី មហាទេវី។ មានបុត្រពីរអង្គគឺ៖ ព្រះវិយនេស (គណេស) និងព្រះកត្រិកេយ (ស្កន្ទកុមារ)។ តាមគម្ពីរឫគ្វេទ ចែងថាព្រះសិវៈជាអាទិទេពបំផ្លាញលោក។ តែក្រោយមក នៅពេលមួយមានទំនាស់សាសនារវាង អ្នកគោរពព្រះព្រហ្ម អ្នកគោរពព្រះវិស្ណុ និងអ្នកគោរពព្រះសិវៈបានផ្ទុះឡើង ដោយសិវៈបរិស័ទ មានចំនួនច្រើនជាង បានទទួលជ័យជម្នៈ ទើបគេបន្ថែមងារថា ព្រះសិវៈជាអ្នកបង្កើតលោកផង និងបំផ្លាញលោកផង។
ព្រះសិវៈ ជាបិតារបស់ពិភពលោក ជាអ្នកកសាងពិភពលោក មានសេចក្ដីក្នុងគម្ពីរព្រាហ្មណ៍ឈ្មោះ សិវបុរាណណ៍ម និងឈ្មោះ កថាសរិតសាគរ សម្ដែងថា៖ «ទ្រង់វះសាច់ភ្លៅ ឱ្យឈាមហូរមួយតំណក់ស្រក់ចុះក្នុងទឹក កើតឡើងជាពងមួយ ហើយបែកទៅជាពីរចំហៀង មួយចំហៀងកើតជាសួគ៌លោក មួយចំហៀងទៀតកើតជាមនុស្សលោក ទើបកើតជាបុមៈ (បុរស)។ បុមៈនោះបង្កើតជាប្រជាបតីបង្កើតមនុស្សតៗមក»។ អាស្រ័យជំនឿថា ព្រះសិវៈជាបិតាលោក ទើបព្រាហ្មណ៍និយាយប្រឌិតសាងអនុស្សាវរីយ៍ទុកជាទីរលឹក គឺធ្វើរូបសិវលិង្គ (លិង្គព្រះឥសូរ) តម្កល់លើ ឧមាយោនី ទុកសម្រាប់ធ្វើពិធីសិវរាត្រី លាងបាប លាងចង្រៃឧបទ្រពទាំងឡាយ។
លក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គមានដូចជា៖
-ព្រះកាយសប្បុរស
-មានព្រះភក្ត្រមួយ ព្រះហស្តពីរ តែអាចបែងភាគបានព្រះភក្ត្រ ៥ ព្រះហស្ត ១០
-ព្រះសុរង្គសម្បុរខៀវ
-ទ្រង់ស្បែកខ្លា ស្បែកដំរីជាព្រះពស្ត្រ
-មានព្រះមោលីសម្បុរលឿងកួចផ្គុំគ្នាលើព្រះសិវៈ
-មានព្រះនេត្រ ៣ គឺពីរដូចមនុស្សធម្មតា មួយទៀតចំកណ្ដាលថ្ងាស បិទជានិច្ចសម្រាប់ក្រឡេកឆេះហៅថាអគ្គីនេត្រ។
-មានពុកចង្កាវែងជាងបែបព្រាហ្មណ៍
-មាននាគជាសង្វារ (ជាគ្រឿងរាប់ឆ្នាំ)
-មានពិណព្រះចន្ទចាំងរស្មីព្រាតៗ (ជាគ្រឿងសម្គាល់រាប់ខែ)
-មានឆ្អឹងលលាដ៍ក្បាល (ជាគ្រឿងសម្គាល់កល្ប ឬ យុគៈ)
-មានភេរីឈ្មោះ ឌមរូ
-ទ្រង់ស្ទាត់ជំនាញខាងសិល្បសាស្ត្រ និងនាដសាស្ត្រ
-ជាមហាយោគី ទ្រទ្រង់នូវអានុភាពនឹងព្រះគុណ
-មានគោឧសភៈឈ្មោះនន្ទិយៈ ជាពាហនៈ
-ស្ថិតនៅក្នុងវិមានលើភ្នំកៃលាស។
៦-គម្ពីរត្រៃវេទ
ពាក្យថា វេទៈ (Vedas) ឬសំស្ក្រឹតសរសេរថា वेद (អានថា វេដៈ) ប្រែថា ចំណេះ (knowledge) គឺជាកម្រងអត្ថបទដ៏ច្រើនសន្ធឹកដែលជនជាតិឥណ្ឌាបុរាណបានចងក្រងទុកជាឯកសារ។ ដំបូងឡើយ ចំណេះដឹងទាំងឡាយត្រូវបានចងក្រងជាកំណាព្យសម្រាប់ងាយទន្ទេញ តែក្រោយមកជនជាតិឥណ្ឌាបានសរសេរគម្ពីរ ឬសៀវភៅទាំងនោះដោយប្រើភាសាសំស្ក្រឹតបែបបុរាណ ហើយត្រូវបានពួកព្រាហ្មណ៍យកទៅធ្វើជាគម្រូ សម្រាប់បង្កើតជាសាសនាហិណ្ឌូរហូតដល់សព្វថ្ងៃ ។ ជនជាតិឥណ្ឌាបុរាណអះអាងថា គម្ពីរវេទមិនមែនជាការបង្កើតដោយមនុស្សទេ ប៉ុន្តែព្រះអាទិទេពបានបើកបង្ហាញដល់ពួកព្រាហ្មណ៍ ហេតុនោះហើយទើបពួកគេហៅគម្ពីរវេទថា ស្រុតិ (អ្វីៗដែលពួកគេបានឮ)។ ការអះអាងនេះមានលំនាំស្រដៀងគ្នានឹងការអះអាងរបស់ជនជាតិជ្វីវ (Jews) ដែលកាន់ជំនឿសាសនាយូដា (Judaism) ឬពួកគ្រិស្តបរិស័ទ (Christians) ដែលកាន់សាសនាគ្រិស្ត (Christianity) ឬពួកឥស្លាមបរិស័ទ (Muslims) ដែលកាន់សាសនាឥស្លាម (Islam) ដែលអួតអាងថា គម្ពីររបស់ពួកគេគឺជាពាក្យរបស់ព្រះអាទិទេព (God) ឬព្រះម្ចាស់លោក ឬព្រះជាម្ចាស់ ។ ពាក្យថា ស្រុតិ (sruti) ខុសពីពាក្យថា សម្រឹតិ ឬ សម្មតិ (smrti) ដែលប្រែថា អ្វីៗដែលត្រូវចងចាំ ។ តាមជំនឿរបស់ព្រាហ្មណ៍បរិស័ទ គម្ពីរវេទត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយព្រះព្រហ្ម (Brahma)។ គម្ពីរត្រៃវេទ ឬ ត្រ័យវេទ ជាគម្ពីរសម្រាប់ប្រតិបត្តិក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា។ ក្នុងសម័យដើម គម្ពីរវេទមានតែបីទេគឺ៖
៦-១-គម្ពីរឫគ្វេទ
គម្ពីរឫគ្វេទ (Rigveda) ឬ ឥរុវេទ មានដំណើរសេចក្ដីជាពាក្យឆន្ទសម្រាប់សូត្រសរសើរពួកទេវតា។ សម្ដែងអំពីពិធីតុស្ដី សូមឱ្យព្រះវិស្វកម្ម ព្រះមារុត ព្រះព្រហ្មប្រទានពរឱ្យសម្រេចកិច្ចការខាងការហត្ថកម្ម ពាណិជ្ជកម្ម និងលាភសក្ការៈផ្សេងៗ តាមតម្រូវការ។
៦-២-យជុវ៌េទ
យជុវ៌េទ (Yajurveda) ឬ យជ្ជុវេទ មានដំណើរសេចក្ដីជាពាក្យរាយរណ្ដំ សម្រាប់សូត្របូជាឬបួងសួង។ សម្ដែងអំពីពិធីយុទ្ធពលិកម្មដល់ឥសូរ ព្រះនារាយណ៍ ព្រះអាទិត្យ ព្រះអគ្នី សូមឱ្យមានឫទ្ធតេជះជោគជ័យ។
៦-៣-គម្ពីរសាមវេទ
គម្ពីរសាមវេទ (Samaveda) មានដំណើរសេចក្ដីជាពាក្យឆន្ទសម្រាប់សូត្រក្នុងពិធីថ្វាយទឹកសោម...។ សម្ដែងអំពីពិធីអារក្ខពលិកម្ម បួងសួងសូមឱ្យព្រះឥន្ទ និងព្រះពិរុណជួយអភិបាលមនុស្សលោក ឱ្យមានភ្លៀងតាមរដូវកាល សម្រាប់ធ្វើស្រែចម្ការ ឬបង្កបង្កើតផលនានា។
៦-៤-គម្ពីរអថវ៌វេទ
លុះចំណេរតមក កើតមាន អថវ៌វេទ ឬ អថព្វវេទ (Atharvaveda) “វេទសម្រាប់សូត្រហៅឬបណ្ដេញខ្មោចបិសាច...” មួយថែមទៀតរួមជាវេទមាន ៤ យ៉ាង។ ប៉ុន្តែមនុស្សបន្តហៅថាគម្ពីរទាំងនោះថាត្រៃវេទដដែល។
៧-ទស្សនៈសាសនាព្រាហ្មណ៍ស្តីពីជីវិត និងការរស់នៅ
ដោយផ្អែកលើគម្ពីរមួយរបស់សាសនាព្រាហ្មណ៍គឺគម្ពីរ ”មានុ“ ឬច្បាប់ ”មានុ“ នោះគេឃើញគម្ពីរនេះបាននិយាយពីក្រិតក្រមទាំងឡាយនៃជីវិតរបស់មនុស្សគ្រប់ស្រទាប់វណ្ណៈតែប្រតិបត្តិនោះគឺ៖
-ពួកព្រាហ្មណ៍ត្រូវតែមានចិត្តល្អចេះសណ្តោសប្រោសប្រណីដល់វណ្ណៈតូចទាបជាងខ្លួន មិនចេះភូតភរកុហក់បោកប្រាស ឬសម្តែងរឹកក្រអើតក្រទម ត្រូវប្រតិបត្តិចរិយាអោយបានត្រឹមត្រូវត្រូវប្រកាន់នូវពាក្យសច្ចៈ។ ម្យ៉ាងទៀតដើម្បីជៀសវាងកុំអោយគេរិះគន់បាននោះពួកព្រាហ្មណ៍មិនត្រូវ ជេរប្រមាថ រិះគន់ រំលោភ ព្យាបាទ ឬនិយមប្រើប្រាសអំពើហឹង្សានោះទេ។
-ស្តេចត្រូវមានករណីកិច្ចការពារអ្នកទន់ខ្សោយ ទប់ទល់ជាមួយអ្នកប្រើអំណាចជិះជាន់ ចេះកែកំហុសរបស់ខ្លួន មានភាពថ្លៃថ្នូរ ជាទីគោរពរបស់ប្រជារាស្ត្រ និងហ៊ានផ្តន្ទាទោសអ្នកប្រព្រឹត្តល្មើស។ ស្តេចត្រូវគ្រប់គ្រងរាស្ត្រដោយគន្លងធម៌ ត្រូវមានចិត្តអំណត់ព្យាយាម ហាមរំលោភកេងប្រវ័ញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់រាស្ត្រ មិនត្រូវប្រព្រឹត្តអំពើឃោឃៅ និងប្រហាសត្រូវដែលចុះចាញ់ ឬគ្មានអាវុធ ហើយក្លាហានក្នុងសង្គ្រាម។
+វិធីជម្រះបាប៖ ជាវិធីដែលគេប្រើសម្រាប់លុបលាងកំហុសដោយមានវិធីជាច្រើនដូចជាការបូរជាយញ្ញ សូត្រមន្តភាវនា ឬបួសជាតាបសឥសីជាដើម។
+វិធីវៀរចាក៖ ត្រូវគេចវេសវៀរចាកនូវអំពើអបាយមុខ ឬការផិតក្បត់ ដែលករណីបែបនេះត្រូវមានទោសធ្ងន់ធ្ងរបំផុត។ ការសារភាពកំហុសដោយខ្លួនឯងភ្លាមៗ ក៏អាចចាត់ទុកជាវិធីលាងបាបបានដែរ។
-ទស្សនៈស្តីពីការដាក់ទណ្ឌកម្ម
ពួកព្រាហ្មណ៍បានទទួលស្គាល់ថា គោលការនៃការដាក់ទណ្ឌកម្ម គឺគោលការណ៍ល្អ សំរាប់តម្រង់ការរស់នៅរបស់មនុស្សអោយប្រព្រឹត្តបានត្រឹមត្រូវ និងគោលការណ៍នៃច្បាប់របស់សង្គម។ នៅក្នុងច្បាប់មានុ បានទទួលស្គាល់ទស្សនៈនេះដែរ ដោយបានពណ៍នាថា ”ពិភពលោកទាំងមូលត្រូវពឹងពាក់ទៅលើមធ្យោបាយដាក់ទណ្ឌកម្មជាការចាំបាច់“។ គោលការណ៍នៃការដាក់ទណ្ឌកម្មពិតជាមានប្រសិទ្ធិភាពបំផុត ព្រោះថាបើក្នុងការរស់នៅគ្មានរបៀបរបប គ្មានការដាក់ទណ្ឌកម្មនោះទេ មនុស្សអាចធ្វើអ្វីបានស្រេចតែចិត្ត វាអាចបង្កើតទៅជាការរំលោភបំបានទៅជាអស្ថេរភាពនៃសង្គម។ ការដាក់ទណ្ឌកម្មនាំអោយមនុស្សខ្លាច មនុស្សរាងចាលខ្លាចនៅការដាក់ទណ្ឌកម្មនេះ ហើយនាំគ្នាប្រព្រឹត្តអំពើល្អ សំរាប់មនុស្ស និងសង្គម។
៨-រូបភាពទាក់ទងអត្តបទ
(សូមចុចលើរូបភាពដែលនៅខាងក្រោមអត្តបទ)
៩-សេចក្តីសន្និដ្ឋា
សាសនាព្រាហ្មណ៍ ឬព្រហ្មញ្ញសាសនា ថ្វីត្បិតតែមានជំនឿទៅលើអទិទេពក៏ដោយ បើយោងតាមការសិក្សាស្រាវជ្រាវ គេសង្កេតឃើញថា សាសនានេះ ក៏ជាសាសនាដ៏ល្អមួយផងដែរក្នុងចំណោមសាសនាធំៗនៅលើសកលលោកយើងនេះ។ សាសនាព្រាហ្មណ៍ ក៏មិនខុសពីសាសនាព្រះពុទ្ធប៉ុន្មានដែរ ដោយហេតុថាក្រុមអ្នកកាន់សាសនាព្រាហ្មណ៍ធ្វើតែអំពើល្អ ទៀងត្រង់ ដូចអ្នកកាន់សាសនាព្រះពុទ្ធផងដែរ ម្យ៉ាងវិញទៀត អ្នកកាន់សាសនាព្រាហ្មណ៍ គេគោរពព្រះរបស់គេដូចជា ព្រះព្រហ្ម ព្រះវិស្ណុ ព្រះសិវៈ…។ល។ បើយើងក្រលេកមើលក្នុងចំនុចលេខ ៧-(ទស្សនៈសាសនាព្រាហ្មណ៍ស្តីពីជីវិត និងការរស់នៅ) នៅយើងឃើញថា អ្នកកាន់សាសនាព្រហ្មញ្ញ មានច្បាប់ទំលាប់ មានការដាក់ពិន័យសម្រាប់អ្នកធ្វើខុស ហើយនែនាំអោយមនុស្សធ្វើអំបើល្អ។ សរុបសេចក្តីទៅ អ្នកកាន់សាសនាណាក៏ដោយ អោយតែចេះធ្វើអំពើល្អ កាន់សច្ចៈធម៌ មានព្រហ្មវិហារធម៌ មានគុណធម៌ មិនកាប់ចាក់ លួចប្លន់ កេងប្រវ័ញ ជិះជាន់ គាបសង្កត់អ្នកដ៏ទៃ ហើយចេះមានចិត្តសណ្តោសប្រោសប្រណី ចេះចែករំលែក ចេះជួយគ្នាក្នុងគ្រាក្រ ចេះស្រលាញ់ជាតិ មាតុភូមិ នោះអាចចាត់ទុកបានថា ជាមនុស្សដែលល្អ ស្ទើរតែដូចព្រះបាត់ទៅហើយ។ បើយើងកាន់សាសនាល្អ តែអត្តចរិតមិនល្អ ក៏វាគ្មានន័យខ្លឹមសារអ្វីដែរ ដូច្នេះយើងនាំគ្នាសាងអំពើល្អទាំងអស់គ្នាដើម្បីជាគំរូសម្រាប់មនុស្សបច្ចុប្បន្ន និងមនុស្សជំនាន់ក្រោយរបស់យើង៕ ដោយ៖ ផ្លុង-រ៉េត